Wobec braku przyczynowego leczenia COVID-19 podstawowym zadaniem terapeutycznym jest postępowanie objawowe, które polega na zapewnieniu odpowiedniego utlenowania krwi. Uznaje się, że optymalną wartością wysycenia hemoglobiny tlenem (SpO2), która powinna być utrzymywana, jest 93–96%. Pierwszym krokiem w leczeniu hipoksemicznej niewydolności oddychania jest tlenoterapia bierna. Może ona być prowadzona za pomocą następujących metod: cewnik donosowy, prosta maska tlenowa, maska Venturiego i maska bezzwrotna. Dobranie odpowiednej techniki zależy przede wszystkim od skuteczności uzyskania odpo-wiedniego utlenowania krwi, a w drugiej kolejności — od tolerancji leczenia przez chorego.
Chorzy z łagodną postacią niewydolności oddychania mogą być hospitalizowani w sali bez ciągłego monitorowania. W przypadku ciężkiej hipoksemii konieczne jest stałe monitorowanie parametrów życiowych.
Tlenoterapii nie należy nadużywać i powinno się ją prowadzić pod kontrolą lekarza lub po konsultacji ze specjalistą. Nadmiernie zwiększenie zawartości tlenu w organizmie, może prowadzić, m.in. do zaburzenia funkcji układu nerwowego, przejawiającego się zaburzeniami widzenia, dezorientacją, drażliwością, a w krańcowych przypadkach nawet utratą przytomności i śpiączką.
Tlenoterapia dotyczy tych chorych, którzy samodzielnie oddychają i siłą własnego oddechu są w stanie wdychać tlen. Tlen podaje się za pomocą prostej maseczki tlenowej.
W przebiegu choroby COVID-19 zdarzają się przypadki osób, które przechodząc infekcję w sposób bezobjawowy lub skąpoobjawowy, z dnia na dzień trafiają do szpitala, wymagając terapii tlenowej. Przyczyną tak nagłego pogorszenia stanu zdrowia może być ukryta hipoksja – niedotlenienie.
Obniżające się wysycenie krwi tlenem w normalnych warunkach powoduje znaczny dyskomfort. Do objawów hipoksji zalicza się:
- niepokój,
- osłabienie,
- przyspieszony oddech i tętno,
- kaszel,
- zasinienie ust i języka,
- bóle i zawroty głowy,
- splątanie,
- senność,
- duszność,
- nudności i wymioty,
- zaburzenia czucia i widzenia.
NIEDOTLENIENIE ORAZ JEGO SKUTKI
Przyczyną występowania hipoksji w przebiegu choroby COVID-19 jest zajęcie przez wirusa nabłonka pęcherzyków płucnych. W wyniku działania patogenu w naczyniach pęcherzyków tworzą się skrzepy, które powodują ich niedrożność. Dochodzi wówczas do niedotlenienia, które w normalnych warunkach sygnalizowane jest uczuciem duszności. Nie ustalono jak dotąd mechanizmu, za pomocą którego wirus mógłby maskować objawy niedotlenienia. Przypuszcza się, że przenikanie wirusa do ośrodkowego układu nerwowego oraz wywołany zakażeniem silny stan zapalny (tzw. burza cytokin) mogą mieć związek z rozwojem ukrytej hipoksji. W Stanach Zjednoczonych opisywano przypadki osób, które nadal były przytomne i zachowywały spokój podczas badania w czasie, gdy ich saturacja spadła już poniżej 70%, co realnie zagraża życiu. Stan kliniczny takich pacjentów nie jest współmierny z ich dobrym samopoczuciem. Mimo dużego niedotlenienia nie skarżyli się na żadne problemy z oddychaniem. Dodatkowo mylący może być fakt, że u większości zdrowych osób pomimo ciężkiej hipoksji obserwuje się prawidłową czynność serca i normalne ciśnienie tętnicze krwi. Czasami jedyną oznaką cichej hipoksji jest zwiększona częstość oddechów.
TARNÓW TLENOTERAPIA
Podstawowym leczeniem hipoksji jest tlenoterapia mająca na celu przywrócenie odpowiedniego natlenowania krwi co najmniej do poziomu 92-96%. Pacjent powinien zostać ułożony w pozycji półleżącej, która ułatwia oddychanie. Pierwszym krokiem jest tzw. tlenoterapia. Skoncentrowany tlen dostarczany jest przy pomocy maski . Pacjent poddawany tlenoterapii nie powinien chodzić ani podejmować żadnego wysiłku. Często od razu po podaniu tlenu chorzy odczuwają znaczną poprawę samopoczucia, jednak ich stan nadal jest poważny, dlatego powinni pozostawać pod stałą kontrolą lekarską.
